YIRTIK SÜKUNET

kötülüğüm mü dokunmuştu vicdanına

yoksa kem nazarım mı.

telaşımdandı oysa

düşürüşüm seni gözümden…

çekip bir inşirah yüreğime

doladım yumruğuma tüm kederleri..

bilince ne istediğimi

bildim bilmenin bilmek olmadığını..

düşüp yazgımdan aşağı

çıktım cemresine bahtımın

yine de dünyaydı düşen

her fırsatta hesabıma.

oysa insan en zor kendini eder ikna

ve en kolay kendine derdi yalanı…

sayfa sayfa yırtılan sükunet

soğuk duvarların ayazıdır..

“tehlikeli belki” ufak bir akıl kıpırtısı

olmaya ve etmeye ikna ..

ne çok yoruluyorsun kalbim

ve ne çok yoluyorsun zamanı..

tırnaklarınsa kısa belki

tırmalayamaz hiçbir hesabı…