KIRMIZILILAR VE DİĞERLERİ

Toprağın altından bir koku yayılıyordu tüm insanlığa

Kırmızı elbiseleriyle çürük ten kokan ölümlüler

Zulmet yetenekleriyle ilgilendiler kendilerinin

Yediler, öldürdüler ve susmak istediklerinde sustular

Şekil verilemeyişleri gizlenişlerini yüceltiyordu

Eğilmelerinin karşılığını diz çöktürerek alıyorlardı

Ceset biçilen tohumları serpmekte ustalaşmışlardı

Hasat zamanlarında yeraltından kol, gövde, bacak fışkırır

Molozların sıkıştırdığı dipsiz, taze bebek kokan

Çıldırışı dürtükleyen çukurlardan okunan lanetlere

Karşılık verirler; daha da öldürürler, sonra susarlardı

Namertlikleri bir yana dursun; yediklerini kusuyor

Kustuklarını tekrar tekrar yiyor, doymak bilmiyorlardı

Aralarında vücut bulan bulaşıcı bir hastalığa kapılmışlar

Ruhunda zulüm pazarlayan herkesi sürüklüyorlardı

Bu hastalıkla ölümsüzleşeceklerine inandırılmışlardı

Kurgularının değişmeyen kusursuzlukları övünçleriydi

Azabın ve bozgunun üzerlerine çökmeyeceğini zannederek

Aksa’nın duvarlarına pis, kırmızı gölgelerini resmettiler

Soğuk demirler ellerinde, çamurlu ayakları, çürük elleriyle

Hastalıklı yaralarını bulaştırmak istediler diğer ölümlülere

Diğer ölümlüler, ellerinde kalın mercekli dürbünleriyle

Yüzlerine acıyı asıp, bir lanet fırlattılar gökyüzüne

Aksa’nın kor yürekli analarını hatırlamış olmalılar!

Analar… Aksaya feda etmişlerdi bu yangın yüreklerini

Bir kavrama sokulamayan kırmızılılardan korkmuyorlardı

Tanımlanabilen diğer ölümlülere ihtiyaçları yoktu!

Toprağın altındaki koku devam ediyordu yayılmaya

İnsanlık imtihandaydı; kırmızılılar ve diğer ölümlüler için

Kırmızılıların tiksinç zulümlerine karşı, bir direniş dirilmeliydi

Diğer ölümlülerin kalpleri sökülmeli, yenileri takılmalıydı

Aksa’nın kor yürekli analarının, direnen, dirilen kalpleri…

Koku dinmeliydi. Toplanılmalıydı geçte olsa aynı dünyada…

Koku dinmedi. Koku dinmiyor. Yayılıyor tüm insanlığa…