HAFAKANLAR İÇİNDE

Bir tepeye çıkıp bağırmanın önemi anlıyorum böyle zamanlarda

Mum alevinde yanışımı seyrediyorum

Anlamayacaklar diye

Tek kelime sormuyorum etraftakilere

Konuşuyorum amenna

Ama sormuyorum hiçbir şey.

Önyargılar ölüm emri verdikçe

Ölemiyorum

Yürüyorum

Yürüyorum

Otururken bile yürüyorum.

Yürüğüm yer kendime

Lakin bir türlü varamıyorum

Kaç kilometre olabilir?

Daha kaç ışık yakılabilir

Daha kaç kere bölünülebilir

Ama ölünemez.

Çoğu zaman kendine varmak değil hedef

Unutursun hep

Sonra demezsin:

“Aaa ben kendime gidecektim”

Ama bilirsin gülünç de değildir

İnsan kendine gitmelidir

Ara sıra

Farkında bile olmasa

Bazen de farkında

Gitmeli gidilecekse

Uzağa değil, yakına değil

Menzilsiz, tarifsiz, yoldaşsız

Bir hücre inine.