ALİYA

1.

Acı kirpiklerinden

süzülerek dağılırdı dünyaya.

Rengini gözlerinden alıp inerdi akşam

hüznümüzün satır boşluklarına

göğsümüzün daralmış kafesine

umudun o yıkılmış çardağından.

-rüzgar bir süngü gibi gelip değerdi alna-

2.

aşka dair en acılı türküler

söylenirken her gece ninni diye.

Yetimlik sırla dolu

bir cümleyle kabarırdı yüzünde

3.

şehrin sokaklarında

Senin kelimelerin

Senin cümlelerinle

Yazılırdı Bütün yenilmişlerin

lisanıyla umudun dibacesi.

Seninkisiyle nihayet bulurdu

Bütün yarım bırakılmış suretler

Bütün talan edilmiş

Yağmalanmış yönleriyle yaşamak.

Çünkü sen

saçlarını sarkıtarak uyurdun

dünyanın

yüzümüze

kapatılan

kapılarında/ Boşnak

çocukların üstüne.

Bundandır

En kuru yaprağını

Senle yeşertti hayat.